Rozdział V - Pokaz Indywidualny

- Wstawaj! - słyszę groźny głos Dereka. Posłusznie schodzę z materaca i otwieram oczy. - Dzisiaj odbędzie się ostatni dzień treningów a dodatkowo Pokaz Indywidualny! Lepiej zastanów się, co na nim pokażesz. Pamiętaj, że masz dać z siebie wszystko... - klepie mnie po plecach i odchodzi. Pędzę do swojej łazienki, gdzie myję zęby i ściągam z siebie piżamę. Poprawiam sobie włosy, po czym wracam do mojego pokoju i przebieram się w wygodne ciuchy treningowe nieróżniące się niczym od tych z poprzednich treningów. Szybko zjadam czekoladowe płatki w jadalni i razem z April kieruje się do Sali Treningowej. Mentor już nie jest potrzebny. Znamy drogę na pamięć i po piętnastu minutach jesteśmy w sali. Od razu podchodzimy do naszych sojuszników i witamy się z nimi.

- To co robimy? - pytam z uśmiechem na twarzy.

- Wyśmiewamy słabszych trybutów? Dobry sposób na zabicie nudy. Chyba nie musimy ćwiczyć - proponuje Thomas i uśmiecha się do tej z Trójki. Nie powiem, jest ładna.

- Agnes, a ty, gdzie uczyłaś się umiejętności potrzebnych na arenie? -  Sojusznik z Czwórki zwraca wzrok na cicho siedzącą rudowłosą z Dwunastki.

- Ćwiczyłam z matką. Mary Campbell, zwyciężczynią Drugich Igrzysk Głodowych. Ona mnie przygotowywała do walki na arenie, bo wiedziała, że możliwe jest moje wylosowanie - wzrusza ramionami dziewczyna.

- Ale skoro ona wygrała to powinnaś mieszkać w Wiosce Zwycięzców, a wyglądasz mizernie jak twój dystrykt - zauważa Ellie.

- To nie moja wina, że Kapitol tak nas traktuje... Poza tym nie pomyślałaś, że mogę być anorektyczką? - syczy chuda dziewczyna podchodząc do rudej z Czwartego Dystryktu.

- Chcesz walczyć? - mówi Ellie.

- Spokój! - krzyczę zdenerwowany. - Nie możemy się kłócić.

Dalszą część treningu spędzamy w dobrym humorze. Śmiejemy się z innych trybutów, ja i reszta moich sojuszników płci męskiej czasami podrywa tą Mię z Trójki... Myślę, że Melanie chodzi z Deanem. W końcu Bailey prowadzi nas do jakiegoś pomieszczenia. Kiedy tam wchodzimy, okrywa nas ciemność. Widać trochę, ale nie za dobrze. Są tutaj drzwi i kilka ławek. Organizatorka tłumaczy nam, co mamy robić. Kiedy wyczytają czyjeś imię i jego dystrykt, ta osoba ma wejść do pomieszczenia, do którego prowadzą drzwi. Siadamy na ławce w kolejności dystryktów.

- Aron Richardson, Dystrykt Pierwszy. - słyszę głos jednego z organizatorów Igrzysk.

Otwieram wielkie drzwi i pierwsze, co rzuca mi się w oczy, to bardzo dużo broni i stanowisk. Sala jest trochę inna od Sali Treningowej. Jest większa a na balkonie przeznaczonym dla organizatorów odbywa się jedna wielka gościna. Jedzą, piją, śmieją się. Nie chcę sobie wyobrażać pokazów dalszych dystryktów. Mogą w ogóle nie zwracać na nich uwagi. Postanowiliśmy, że jeśli Agnes nie zdobędzie dobrej oceny z Pokazu to zabijemy ją na początku przy Rogu Obfitości. I tak mamy wystarczająco silny sojusz.

- Ma Pan piętnaście minut... - mówi jedna z organizatorek Igrzysk.

Biorę pięć oszczepów. Od razu czuje przypływ energii. Rozglądam się do sali. Nie chcę pokazać jak rzucam do tarcz. To ma być coś bardziej ekstremalnego. Znajduje upragniony cel. Oszklone pomieszczenie z górą w środku. Spokojnie mógłbym się na nią wspiąć. Ustawiam tryb najtrudniejszy i wchodzę do środka wcześniej upewniając się, że dobrze zamknąłem drzwi. Powoli zaczyna padać śnieg. Takie ćwiczenia były w Akademii w Jedynce. Śnieg nie jest prawdziwy, ale zdaje Ci się, że powoli zamarzasz i ciężko Ci się poruszać. Śnieżyca za chwilę rozpęta się na dobre. Wspinam się pilnując, żeby nie wypuścić oszczepów z ręki. Noga ześlizguje mi się, ale ponownie wchodzę i po kilku sekundach docieram na sam szczyt. Pojawia się pierwsza przeszkoda. Unikam lodowej kuli i prawie w tej samej chwili rzucam oszczepem w hologram trybuta z Szóstki. Trafiam następnym oszczepem, Widzę jak wiruje w powietrzu. Wbija się w serce hologramu dziewczyny z Siódemki. Trzeci ląduje w głowie kukły. Czwarty w brzuchu. Piąty w szyi. Schodzę. Słyszę oklaski organizatorów Igrzysk. Wychodzę z pomieszczenia i z uniesioną głową wchodzę do poczekalni. Bez większego zastanowienia ruszam do windy. Klikam przycisk jeden i czuje jak maszyna rusza w górę. Po dziesięciu minutach jestem pod drzwiami kwatery Jedynki. Otwieram je i z uśmiechem na twarzy wchodzę do środka. Wiem, że poszło mi dobrze i dostanę bardzo wysoką ocenę.

- Jak ci poszło? - pyta Derek. - Zjedz coś.

Siadam przy stole i nakładam sobie pyszny krem z dyni. Bardzo go polubiłem.

- Uważam, że bardzo dobrze, rzucałem oszczepami do hologramów na górze śnieżnej z panującą sztuczną śnieżycą - uśmiecham się i jem dalej.

- Powinieneś dostać ciekawą ocenę... - wzdycha.

Dokańczam jedzenie i postanawiam zasnąć. Jestem zmęczony po tym treningu. Niedługo pojadę na arenę. Jeszcze tylko wywiad... Kładę się na łóżku w swoim pokoju. Wyniki ogłoszą dzisiaj o dwudziestej, więc nastawiam sobie budzik na dziewiętnastą pięćdziesiąt, żeby mieć czas na ogarnięcie się. Powoli zasypiam. Budzę się na ustaloną godzinę i od razu biegnę do salonu. Siadam obok April i Erny na wielkiej  kanapie. Derek włącza telewizor i ukazuje nam się Caesar Flickerman, młody komentator Igrzysk. Głównym komentatorem jest Modey Dolorio.

- Witam was! Ogłoszę za chwilkę wyniki z Pokazów Indywidualnych Trybutów - zaraz ujrzę swój wynik. W ogóle się nie stresuje. Wiem, że mam dobrą ocenę. Pojawia się moje zdjęcie i liczba Jedenaście. Mogła być dwunastka... no trudno. Wszyscy szczerze mi gratulują. April dostała dziesiątkę. Jej też gratulujemy. Melanie dziesięć. Thomas jedenaście. Oboje z Trójki siedem. Sojusznicy z Czwórki po dziesiątce. Dziewczyna z Piątego szóstkę. Szósty po piątce. Siódmy tak samo. I chwila ciszy... facet z Ósmego dostał Dziewięć... Nieźle... Daria Trynkiewicz z Dziewiątego ma Ósemkę... też dobrze. Ten co przypomina dziewczynę też z Dziewiątki Trzy. Chyba najgorszy wynik. Dziesiąty, facet trójka, dziewczyna szóstka. Gwiazda z Jedenastki siedem. Trzeba było trenować, a nie gadać. Zastanawiam się, jednak skąd w ogóle u niej taka ocena. Pokazała walkę sierpem? Omijam wynik chłopca z Dwunastego. Agnes dostaje... Dziewiątkę. W sumie możemy ją zostawić.

- To ta wasza sojuszniczka? Rozmawiałem o niej z Bobem, mentorem Czwórki. - odzywa się Derek.

- Tak, zostawić ją? - pytam.

- Mhm... przynajmniej przez jeden dzień Igrzysk. Pod żadnym pozorem nie dawajcie jej warty.

- Okej...

- Dziękujemy za obejrzenie i pozdrawiamy. Ci którzy dostali bardzo mało punktów nie mogą liczyć na sponsorów... Pamiętajcie, że arena może was zaskoczyć, a tamto obijanie się na treningach... nie pomoże wam. Polecamy trenować... - kończy i pojawia się dziennik Kapitolu.

- Erna Doberman najładniejsza opiekunka z Dystryktów na pierwszym miejscu z Monsdy Bosdey i Densy Kodan.

- Gratulacje Erna! - krzyczę

- Ja... ja... w... to... nie... mogę... uwierzyć! - wykrztusza z siebie cytryna.

Zasiada przy telewizorze i uważnie ogląda. Wracam do swojego pokoju i myje się w łazience, po czym przebieram i zasypiam. Rano budzi mnie krzyk. Rozpoznaje go. To krzyk Erny! Wbiegam do salonu, bo stamtąd on dobiegał. Rozglądam się dookoła. Wszystko jest w porządku. Wszystko jest na miejscu, a opiekunka siedzi cicho i szlocha przed telewizorem. 

- Nonsa, opiekunka Trójki wyprzedziła mnie i jest na pierwszym miejscu jako jedyna… - żali się. Przewracam oczami. Gdybym wiedział, że tylko o to chodzi to bym nie zawracał sobie głowy wstaniem tak wcześnie. Patrzę na zegarek i okazuje się, że jest dopiero ósma. 

_____________________________________
Lol :c Mam taki głupi rozdział :c Błędy :c

DŁUGOŚĆ :C OBIECUJE, ŻE Z WYWIADEM

BĘDZIE DŁUŻEJ! TUTAJ NIE CHCIAŁEM
AWAĆ WYWIADU :C MAM NADZIEJE, ŻE 

SIĘ SPODOBA MIMO TEGO, ŻE JEST SŁABY :3