Rozdział XIII - Uczta przy Rogu Obfitości.

*Perspektywa Dereka, mentora April i Arona. Zwycięzcy Dwudziestych Trzecich Igrzysk Głodowych*
- Derek!- krzyczy Kara. Momentalnie odwracam się w jej stronę. Rękę ma zakrwawioną, spływa na dół. Nurkuje. Woda jest zimna, a zarazem ciepła. Chwytam jej bezwładną rękę, wypływam na brzeg, wyrzucam z jej płuc wodę. Robię jej usta usta. Żadnej reakcji. Łzy napływają do mych oczu. Nie chce jej stracić, chcę, żeby przeżyła. I wtedy dzieje się rzecz niesamowita. Dziewczyna otwiera oczy i podnosi się szybko. Przytulam ją i szepczę do ucha:
- Nie chcę ciebie stracić...
Ale jeżeli wygram, stracę ją. A jeżeli ją stracę, stracę sens życia.
- Derek... kocham Cię - całuje ją w usta. Stajemy się jednością, całością... Kocham ją. Jest idealna. Najlepsza... W końcu przestajemy. Uświadamiam sobie, że jestem na arenie. Nie ma czasu na romanse. Ale jej usta są takie dobre... Kiedy widzę sojuszników, kogoś mi brakuje.
            - Przepraszam.- mężczyzna o niebieskim kolorze włosów podchodzi do mnie i chwyta za rękę. Jego - jest szorstka. - Chciałby pan coś kupić w moim sklepie? Nie mam zbyt wielkich dochodów, jestem dosyć biednym Kapitolińczykiem.- dodaje cicho. Lituje się nad mężczyzną i pozwalam się zaprowadzić do lokalu. Biorę tonę różnych ciuchów i płacę za nie dosyć dużo. Dla mnie - mało, dla niego - dużo.
- Dziękuje, naprawdę, dziękuje. - mówi, a ja tylko uśmiecham się pod nosem. Idę przed siebie, docieram do strefy mentorów. Wchodzę do budynku, gdzie przebywają sponsorzy April i Arona. Siadam przy jednym z stolików. Duży ekran podzielony jest na dwie części - jeden dla Arona, drugi dla April. Chłopak ucieka przed jakimś stworzeniem. Ma wielkie pazury, łapy i nienaturalnie dużą głowę. Jest od niego dużo większy... Brunet szybko wskakuje do jakiejś dziury, ale stwór zdąża go zadrapać w policzek. Mój trybut szybko przebija przeciwnika oszczepem, aż umiera... Nagle na arenie rozlega się głos Doloroesa Dodermana.
- Trybuci, ogłaszam ucztę przy Rogu Obfitości! Na pewno każdy znajdzie tam coś potrzebnego! Wydarzenie rozpocznie się jutro w południe. Zostało was siedmiu, więc Igrzyska niedługo się skończą!  Życzę powodzenia i niech los zawsze wam sprzyja! - krzyczy. A więc uczta... Pamiętam swoją...
             Zostało nas ośmiu. Razem z sojusznikami płynę do wysepki, na której znajduje się złota, metalowa konstrukcja - Róg Obfitości. Ocean jest wzburzony, ciężko pływa się łódką. Ale w końcu docieramy, chwytam miecz i wybiegam na piasek. Widzę pierwszą przynętę - trybut z Jedenastki. Rzucam się na nią i dźgam, ile wlezie. Następna osoba to taka dziewczyna z Szóstki - rzucam w niego nożem i trafiam w serce. Więcej ofiar się nie pojawia, a przynajmniej ich nie widzę - zabieram wszystkie plecaki i wracam do łódki.
           No cóż... moja uczta nie była jakaś spektakularna, ale zawsze coś. O boże... chyba zamieniam się w Kapitolińczyka! Potem już zapadają ciemności, a ja idę spać.
*Perspektywa Arona, zawodowca z dystryktu Pierwszego, trybuta, głównego bohatera opowiadania*
O szóstej rano idę do Rogu Obfitości. Muszę tam zdążyć na czas i porządnie się przygotować, inaczej nici z uczty.
        Sufit jest gęsto porośnięty roślinami, podobnie jak ziemia i ściany. Wiem, że niedługo czeka mnie najgorsze - zejście z klifu. Tunel Roślin przez, który teraz przechodzę to pestka w porównaniu z tamtym. Ale w końcu wychodzę z tego czegoś. Widzę klif, stare miejsce, gdzie miałem obóz i Róg Obfitości.
- Drodzy Trybuci! Za chwilkę zacznie się uczta! - po tych słowach szybko zaczynam schodzić na dół. Stawiam nogę na skalę, potem na drugiej i tak powoli schodzę. Widzę jak Martin zaczyna swoją wspinaczkę. April i Ellie tak samo. Wkładam w to wszystkie siły, muszę tam dotrzeć jako pierwszy.
- Nie wysilaj się. I tak zginiesz.- Martin śmieje się głośno. - Wy wszyscy zginiecie.
- Och tak? - pyta Melanie i odrywa się od wspinaczki. Widzę błysk i nóż, który ląduje w brzuchu czarnowłosego. Trzyma się ostatkami sił. Zaraz po tym strzała April ląduje w jego ramieniu, a kastet Ellie wbija się w jego plecy. Postanawiam nie być gorszy i przebijam jego ramię oszczepem. W tej chwili Martin spada na sam dół. Z tej wysokości ciężko coś tam zobaczyć, ale widzę zarys postaci leżącej na ziemi... Słychać strzał armaty... Przełykam ślinę i kiedy jestem już wystarczająco blisko, żeby zeskoczyć, robię to. Dobiegam do Rogu Obfitości jako pierwszy. Chwytam plecak należący do mnie i zaczynam ucieczkę. W pewnej chwili widzę jak kastet leci w moją stronę...
________________________________________________________________________________
Wiem, że rozdział jest krótki, ale YOLO! XD Znaczy... on w pewnym sensie taki miał być - następny będzie może dłuższy... zobaczycie tam, czy Aron zginie czy może przeżyje... Mam nadzieje, że choć trochę się spodobał! i jest szybciej wstawiony :3 I nie martwcie się tym, że uczta przy rogu obfitości jest słabo opisana - hej, ona jeszcze trwa :D Pisałem, go z trzy razy, bo za każdym razem coś mi nie pasowało i musiałem usunąć tą akcję xD Ten jest jeszcze gorszy od poprzednich ;_: Znaczy... dlatego, że jest krótki xD Nie jestem jakoś z niego specjalnie dumny xD Chyba nie będę już obrażał swoich rozdziałów xD Czekam na opinie w komentarzach, których ostatnio jest mało :CC