Prolog

Wiesz jak to jest stracić najbliższą Ci osobę? Stracić, wtedy wszystkie uczucia? Słyszeć ciągłe kłótnie rodziców i przesiadywać całe dnie w akademii? Wtedy... Kiedy upadła, a w telewizorze pokazali jej oczy nie wiedziałem co myśleć. Nie wiedziałem, czy się wkurzyć, czy płakać... Wiedziałem jedno... Muszę ją pomścić i wygrać Igrzyska Głodowe. Postanowiłem sobie, że, kiedy będę miał osiemnaście lat zgłoszę się na trybuta i wygram... Może, wtedy będę miał dla kogo żyć... Rodzice... Mam wrażenie, że w ogóle ich nie mam. Zamiast mnie wspierać zaczęli się kłócić i czekać aż ja pójdę na arenę. Przesiaduje całe dnie w akademii, nie pozwalam sobie na miłość, trenuje na trybuta od dziecka i wiem, że teraz jestem gotowy. Zastanawiam się tylko jak się będę czuł, kiedy zabije prawdziwego człowieka. Poczuć miłość? Współczucie? Radość? To dziwne...

  

Oczywiście, staram się być miły i jak najnormalniejszy, ale ja tylko udaje. Czy kiedykolwiek uda mi się odzyskać swoje uczucia i  żyć jak normalny człowiek?  Dowiem się tego dopiero na arenie, gdzie będę mógł być sobą, Aronem Richardsonem, zawodowcem z Dystryktu pierwszego, osiemnastolatkiem bez uczuć gotowym, by zabić.

*Pada na ziemię, pokazują jej zielone oczy, rude włosy lekko powiewają, a krew leje się z jej skroni na rękę. Nagle świat się zawala... Huk armatni obwieszczający jej śmierć...*